Bodhgaya

Met de trein van Sarnath naar Bodgaya is wel een belevenis, reis van zo'n 5 uur. Op het perron worden we door velen bekeken, ze staren gewoon lekker ongegeneerd, soort aapjes kijken zeg maar. Er komen twee mannen aanlopen met een volle brancard, leggen een zieke man naast ons op de grond, en vertrekken weer met brancard, de man blijft achter, lijkt erg ziek. Hij blijkt later weer in een andere trein gelegd te worden. Ook komt er een man kruipend naar ons toe, heeft zo te zien lepra gehad, zwaar misvormde voeten. Hij krijgt wat geld, en we raken aan de praat, hij blijft in de buurt om ons de wijzigingen door te geven van tijden en perronwisselingen, dat kunnen wij natuurlijk niet goed verstaan. Ik geef hem nog wat koekjes en een fles cola, is ie wel blij mee, hij had al 2 dagen niet gegeten.We zitten 1e klas, gelukkig, een coupe met bedden en banken. Ik kruip vrij snel op het bovenste bed, even lekker tukkie doen. Moet er wel bijna de hele reis blijven liggen, want alle zitplaatsen worden gewoon bezet door locals. Ze zitten bijna op schoot, zo vol zit het.Bodhgaya is vreselijk druk als we aankomen. Met de tuctuc gaan we naar onze verblijfplaats, een soort retraitecentrum voor westerlingen. Veel stilteplekken daar dus, op ons gezamenlijke balkon mag niet gepraat worden, de eetzaal is stil en er heerst heel veel rust. Leuk om hier te verblijven, we hebben warme douche, havermoutpap bij het ontbijt. Nou kunnen mijn roommate goed met elkaar opschieten, maar we zijn toch wel blij dat we een eigen bed hebben, erg luxe.......Het valt me op dat dit gebied een stuk armer is en dat er veel bedelaars zijn. Kinderen die hand in hand willen lopen, met je willen praten, vragen om geld, sommigen kunnen net lopen, maar hun hand ophouden weten ze al heel goed. Ze gaan niet naar school, maar gaan dus mee uit bedelen.In bodgaya is het park waar Boeddha de verlichting bereikte, monniken en nonnen uit de hele wereld komen erheen, doen rituelen, zingen, mediteren..... Bijzonder om te zien hoe iedereen ongestoord zijn eigen dingen doet.Op zondag hebben we een excursie met een 4wd, langs enkele plaatsen waar Boeddha geweest is. We rijden langs nog armere dorpen, de huisjes van leem zijn zo slecht nog niet, hutten van bamboe, plastic en touw komen we ook tegen, kinderen met lompen aan is geen uitzondering. Ivar vertelt dat we nog grotere armoede tegen gaan komen. Het is een zware klim naar boven waar de grot van Boeddha zich bevindt. We hebben in de grot gemediteerd, aparte ervaring. Ook daar vinden weer rituelen plaats, en worden offers gebracht.De volgende plek, is ongeveer een half uur klimmen over trappen. Het is warm en we hebben het zwaar, en alsof het afgesproken is, krijgen we uit het niets  bijna allemaal een kind aan onze hand die ons begeleidt naar boven. Die van mij bijv. een mannetje van een jaar of 6, trekt me gewoon de trap op, en dat zie ik ook bij de anderen gebeuren. Haha, zo lopen we dus een half uurtje hand in hand met kinderen, natuurlijk krijgen onze gidsjes een kleine fooi voor de steun.Bij een volgende tempel krijgen we wat verwarring. Nicole wil vogeltjes vrijlaten die de locals in kooitjes voor ons houden, maar daar moet voor betaald worden. Ik zou het geld voorschieten, maar omdat niemand mn 500 rupi kan wisselen, ga ik rondlopen en komen de indiers achter me aan. Er ontstaat een vreselijk misverstand als ik iemand geld geef en iemand anders zegt dat ie nog geld van me krijgt, shit, heb ik dan de verkeerde mn geld mee gegeven? Nicole is vrolijk de tempel ingegaan, die dacht dat alles geregeld was, terwijl ik buiten de tempel met een steeds grotere groep, stuk of 30, om me heen stond, ik was niet van plan om nog meer geld te geven en hield mn poot stijf. Uiteindelijk ben ik via de voordeur de tempel ingegaan, mannen achter me aan natuurlijk, en gelijk langs de andere deur weer naar buiten, heb die hele tempel dus niet gezien. T geld is wel goed gekomen, foutje bedankt.We hebben na afloop vreselijk gelachen om het foutje, en zijn Nicole en ik lekker gaan brassen bij de sierraden, leuke dingetjes gekocht. Helaas was er eind van de middag geen electriciteit in de stad, en dat is wel angstig, niet fijn, want dan is het echt aardedonker.Komende dagen waarschijnlijk ook weer geen bereik, dinsdag vertrekken we naar rajgir.Groetjes, Elien